Ah,
1 april 2022. Ruim twee jaar na mijn laatste blogje op deze website. Precies twee jaar nadat mijn geliefde theatertje in Boxmeer ten onder ging aan Corona. Twee onbevattelijke jaren. Waarin ik zoveel liefde en inspiratie heb ontmoet, maar juist daarvan ook zoveel heb gemist.
Vanavond staat Ronald Goedemondt in “mijn” theater. In De Fransche School. Toen ik tien jaar geleden begon had ik een lijstje met onmogelijke-namen-die-toch-zouden-moeten-komen voor dat gekke, kleine zaaltje. Toen Boxmeer. Nu Culemborg.
De Fransche School kwam me meer dan tegemoet. Dit seizoen kreeg ik Claudia de Breij al cadeau. En vanavond dus Ronald.
Toen ik nog in Groningen studeerde (inderdaad slimmerd, dat is dan zelfs nóg langer dan tien jaar geleden) keek ik zijn shows in de trein, laptopje op schoot, dikke koptelefoon op. Onmogelijk om niet hardop te lachen.
Naar mede-passagiers die een wenkbrauw en mondhoek optrokken om mijn onvermogen me in te houden, hoefde ik alleen even mijn scherm te draaien. Ah, Goedemondt. Een begripvol knikje.
Foto uit Numero Uno (2020) • ronaldgoedemondt.nl
