Offline community
Laatst werkte ik zeven jaar bij De Weijer. Cabaretier René van Meurs was er die dag. Ik vertelde hem dat hij een van de eersten was die ik op eigen inzicht heb geboekt. Of nou ja, eigen inzicht. Ik zat in de auto met de radio aan waarop werd vermeld dat ‘ie Cameretten had gewonnen. Dus ik dacht “Dit is belangrijk! Ik moet nú iets doen. Nu! Bellen. Iemand!”
Ik heb daar toen dus best een aardig bedrag voor betaald… Zelfs voor de winnaar van Cameretten.
Het maakte me nostalgisch, die 7 jaar. Ik dacht aan de hartelijke deuren die opengingen in Amsterdam, toen ik met mijn fietsje langs de impresariaten toog. “Youp wordt lastig Wieke, maar wat denk je van Henry van Loon?” Geen idee dacht ik, ik ga eerst maar eens kijken.
Alle gouden tips toen we om raad gingen vragen bij andere theaters en poppodia. Zoals: “beter zet je je in om een voorstelling van 50% naar 100% bezetting te trekken, dan een voorstelling van 10% naar 20%”. Hoe – ondanks dat gouden advies – elke voorstelling tot de laatst mogelijke stoel bezet moet zijn. Omdat het ertoe doet.
Zeven jaar waarin ik elk jaar minstens één keer gedacht heb dat ik het niet zou overleven van de zenuwen. Dat eerste telefoontje. De eerste voorstelling in het theater. De eerste keer bloemen geven. De eerste slechte voorstelling. De eerste keer op de radio. Het eerste agendafilmpje. De eerste keer aankondigen. Het eerste concert voor 1000 man in het buitentheater. Het eerste festival. De eerste Podcast (nee, nog niet online). Het eerste Cabaretcollege.
Beginjaren waarin ik echt eenzaam ben geweest in dit gekke dorp, maar ALTIJD werd opgevangen door dat mooie theater aan de gracht in Boxmeer en waar ik inmiddels ook zoveel geweldige mensen heb leren kennen.
Dankbaar ben ik, vandaag. Voor mijn collega’s van team De Weijer in deze afgelopen jaren. Voor alle voorstellingen die hier hebben gespeeld en voor het gesprek dat zij brachten. Voor het vertrouwen van artiesten, impresariaten en het publiek in Boxmeer, want hoewel ik met bewondering kan kijken naar alle krachtige online community’s, theater geeft ruimte voor zo’n sterke offline community. En die hebben we.
Foto van Ed van Alem (2015) • fotovanalem.nl
