Het kompas
Laatst was Kasper van der Laan in Boxmeer met zijn fenomenale debuutshow 1 kilo. Ga kijken.
In die show zegt hij ergens: ‘angst is mijn kompas’. Voor mij is dat zo’n waarheid. Als ik iets eng vind móet ik er wat mee. Om gestoord van te worden. Ik was dus blij dat hij me normaliseerde. Mijn collega zat ook in de zaal, herkende mij erin en stipte het aan. Nog een shotje bevestiging. Ik was tevreden. Vanuit die tevredenheid had ik het er later over met een ander.
Briljant als ze is, zei zij: “Angst? Waarom zou je angst kiezen als kompas?”
“Omdat het er dan toe doet” zei ik, zei Kasper.
“Kies dan gewoon nieuwsgierigheid”, zei zij.
En ineens is de kwestie angst-is-mijn-kompas overal. In zo'n lekker Amerikaans filmpje op mijn tijdlijn "LET FEAR MOTIVATE YOU". In een lezing. In een podcast. In een gedicht. In een boek dat ik luisterde, als twee kanten van dezelfde medaille - naast angst (iek!) ook de sensatie (jèhas!).
Tja. Die sensatie, daar zit het 'm hè? En de beloning, de voldoening, de prestatie. Daar gaat het om. Maar dan blijft de vraag: Waaróm kies je angst als leidraad?
Theo Maassen zegt ergens: "ik ben vroeger in een ketel met zelfvertrouwen gevallen". Nou, ik niet. Hoewel ik wel vrij zeker weet dat ik die ketel gezien heb en dat ik er een vinger in heb gestoken (in het oor van Theo).
Dus misschien heeft de ander toch gelijk. Misschien is die vinger wel mijn kompas, de vinger die durft te navigeren naar de angst. Naar de spanning. Naar het leven. De rest van mijn lijf loopt er "gewoon" achteraan. Al zet je die stap natuurlijk nooit zonder vertrouwen, dus dat lieve, nieuwsgierige vingertje, dat heb ik wel nodig.
Speellijst Kasper van der Laan • kaspervanderlaan.nl
Foto van Annemiek van der Kuil • photoa.nl
