Oerol 2019
Laatst was ik "op Oerol". Volgens mij heb ik nog nooit zo weinig voorstellingen gezien als dit jaar.
Wat ik wel zag was Immens. En daarmee had ik die kwantiteit - hatsakee - meteen gecompenseerd. Immens is een voorstelling geïnspireerd op ’t gedachtengoed van de filosoof Freidrich Nietschze, geschreven door regisseur Casper Vandeputte en acteur Vincent van der Valk.
Met grote ogen en een spinnend brein heb ik zitten kijken. Over de waarheid, over de veelheid, over het spel van Vincent. Rauwfysiek, grappig en de tekst! Ik wil die tekst! (en die wordt gelukkig ook verwacht bij de Toneelbibliotheek).
De Theaterkrant schrijft “…ligt dicht bij het oorspronkelijke denken, maar is tegelijkertijd slim geactualiseerd.” Dat eerste geloof ik meteen, dat tweede is absoluut waar.
Via die actuele vorm ramde het zo binnen, het ware van “alles is verzonnen”. Tot de gekte of de rust ervan.
Ik heb maar kaartjes gekocht om in september nog een keer te gaan. Voor een aanbeveling hoef je overigens niks van mij aan te nemen, Immens is geweldig ontvangen.
Ook zag ik Lost Tango van Via Berlin. Want als ik Via Berlin kan zien, dan zie ik het. Omdat het me altijd in mijn filmjankziel raakt. Het decor, het spel, de muziek, de tekst. Het grijpt en laat je pas gaan bij het applaus. Als het mag.
In de grote zalen volgend seizoen, dus helaas niet in Boxmeer. Maar laat het je vooral niet beletten.
Foto van Julian Maiwald (2019)
